| 2002-04-21 | De Randstad Regatta
De Randstad Regatta is weer terug in Amsterdam op de geheel vernieuwde bosbaan. En gelukkig ook maar. De wedstrijd van zaterdag in het lichte senioren A skiff-veld bracht namelijk een starttijd van 8:45 uur (en dus een weegtijd van 6:45) met zich mee. Dit soort tijden in Groningen zouden niet geaccepteerd worden. De voorwedstrijd heb ik makkelijk gevaren en makkelijk gewonnen, waarna de bus van Ad (die van Henley) opgezocht werd om even lekker bij te eten en wat te slapen.
De start van de finale was zonder meer een bijzondere. Gerard van der Linden (Nereus) was namelijk zo handig om zijn overslag niet goed dicht te draaien en sloeg daardoor tijdens de derde haal om. De wedstrijd werd hiervoor echter niet gestaakt. Ongeveer 350 meter in de race waren de andere skiffeurs afwachtend aan het varen. Hier heb ik gebruik van gemaakt door op dat moment een versnelling te plaatsen. Dit leverde mij 3 bootlengtes op. Die comfortabele situatie heb ik optimaal benut; geen enkel moment ben ik echt nog bedreigd. Pas helemaal aan het eind van de race kwam Ronald Backer Dirks door zijn eindsprint dichterbij. Een kleine tempoversnelling van mijn kant kon er echter al voor zorgen dat hij er niet voorbij zou komen. Het resultaat was dus een SA blik bij mijn eerste 2k optreden in een licht veld.
De zondag van de RR bracht een wedstrijd in de 2x. Ik was gekoppeld aan Dylan van der Linde (Amstel). Onze voornaamste tegenstand (de dubbeltwee met mijn broertje Ivo en Gerard van der Linden (beiden van Nereus)) zou slechts buiten mededinging meedoen, aangezien zij met 0,8 kilo uitgewogen waren. Het initiatief in de wedstrijd kwam door een betere start van hen echter ook ben hen te liggen. Het 'puntje-puntje' gevecht dat plaats vond was dan ook steeds een klein beetje in hun voordeel. Het rommelige verloop van onze eindsprint hielp daar zeker niet bij. Ivo en Gerard kwamen dus als eerste over de finish, maar waren gezien hun gewicht dus niet de winnaars: Dat waren wij. Blik twee van het seizoen.
Het vervolg op de RR was de Wedau Regatta in het Duitse Duisburg. Aan de hand van de daar gevaren resultaten zou de 2x definitief vast gesteld worden. Het draaide nog maar om drie personen: Ivo, Gerard en mij. Dylan werd bedankt voor de plezierige mede- en samenwerking. De plek van Gerard in de dubbel stond al min of meer vast. Het ging dus feitelijk tussen Ivo en mij. Er werd in de twee weken naar Duisburg ook afwisselend door mij en Ivo getweet met Gerard. |
| 2002-04-07 | De Skiffhead
De eerste roeiwedstrijd waar ik moest inwegen. Op zich was dat geen probleem, maar het blijkt dat het eten in de periode na het inwegen eigenlijk niet echt goed belicht was door mijn raadgevers. Het resultaat was een iet wat gehaast voorbereiden. Dat werd nog eens versterkt door het ook net iets te laat nog eten.
De druppel was echter het feit dat ik niet helemaal lekker in mijn ritme kwam. Geholpen door de zeer sterk varende Yuri Jaanson was het ritme te geforceerd. Dit kreeg ik niet meer uit mijn haal. De einduitslag was dan ook redelijk desastreus: met de negende plek moest ik genoegen nemen. Natuurlijk achter Jaanson, maar ook achter Göbel. Het was dus niet echt helemaal mijn dag.
Er werd in de zeer korte nabespreking besloten zo min mogelijk woorden nog vuil te maken aan deze editie van dit mooie evenement. Volgend jaar ben ik er zeker weer bij, maar dan wel voor een top 3 klassering! |
| 2002-02-00 | Trainingskamp Sevilla
Naar aanleiding van de NKir en een, licht onzinnige, seatrace mocht ik mee met de KNRB naar het trainingskamp in Sevilla in de trainingsgroep voor de LM2x. Daarom werd een goede zaterdagochtend in februari op Schiphol verzameld om de reis naar het warme zuiden te aanvaarden.
Het doel van het trainingskamp was het beginnen met selecteren voor de dubbeltwee. Om dat te doen werd gesteld dat in het twee weekse kamp de beide woensdagen geraced zou worden.
De eerste dagen werden voornamelijk doorgebracht in de skiff. Op maandagmiddag deed ik echter iets niet helemaal goed tijdens een KUV-training, waardoor een acute kramp in een diepgelegen kuitspier mij dinsdagmiddag noopte de training af te breken. Na consult bij Theo Nass (de bonds fysiothrapeut) werd besloten het racen de dag erna niet door te laten gaan. Op vrijdag kon ik weer beginnen met licht belastende trainingen. Na die tijd werd er voornamelijk gedubbeltweed.
De woensdag erna was het raak, dit keer hield niets ons tegen om te racen.
Zo gezegd, zo gedaan. Na het rituele rondedansje rond de weegschaal kon het feest beginnen. Ik heb drie keer getrailed, een keer met Ivo, een keer met Gerard en een keer met Dylan tegen de overgebleven twee. De uitkomst was dat Gerard er toen het best voor stond, ik met Ivo gedeeld op een tweede plek stond en Dylan laatste was in de voorlopige ranking.
De dagen na het racen stonden in het teken van het voorbereiden op de FISA team cup, een uit de kluiten gewassen wedstrijdje, dat nog het meest weg heeft van onderlinge wedstrijden van wk-roeiers. Op beide dagen heb ik gedubbeltweed, op zaterdag met Dylan over 1000 meter en op zondag over 500 meter met Gerard.
Het inwegen was niet een echt groot probleem. Er gold namelijk een maximaal persoonlijk gewicht van 74 kilo. In de voorwedstrijd kwamen we goed weg. Het probleem zat hem echter in het feit dat ik na 300 meter al kramp in mijn hammstrings had. Dat zorgde er voor dat we niet meer konden versnellen aan het eind van de wedstrijd. Desondanks wisten we ons toch goed te kwalificeren voor de finale.
De finale ging een stuk beter, wat resulteerde in een derde plek, achter Gerard & Ivo en de Deense 2x.
Met Gerard heb ik zondag gestart. De te varen afstand was 500 meter. Besloten werd het raceplan simpel te houden: hard starten, hard doorstarten en hard eindsprinten... Het was immer slechts 500 meter.
De voorwedstrijd wonnen we overtuigend, toch waren we niet helemaal tevreden. Tijdens de voorwedstrijd miste ik namelijk een beetje ritme. Niet heel vreemd als je bedenkt dat we in de voorwedstrijd ook niet onder tempo 41 zijn geweest. Besloten werd om in de finale iets meer te zoeken naar een wedstrijd ritme.
Het wedstrijd verloop van de finale was als volgt: we startten in een fris tempo 53 om in de doorstart terug te zakken naar een stevige 47. Het kleine stukje baanhaal ging in tempo 43 om vervolgens de eindsprint in te zetten en in een vlotte 46 te finishen. Het ging zeg maar hard en strak. De concurrentie werd dan ook ver achter ons gelaten.
Na een vrij pompeuze prijsuitreiking moesten we snel eten om het vliegtuig terug naar huis nog op tijd te kunnen halen. Twee weken zon en roeien waren weer sneller dan gedacht voorbij. |
| 2001-12-08 | De NKir
De ONEK was nooit mijn favoriete evenement, maar ze waren tenminste eerlijk: het ging om ergometeren. Tegenwoordig schijnt dat niet meer te kunnen en misleiden ze de roeiers door het het Nederlands Kampioenschap indoorroeien te noemen. Ook ik heb mij laten vangen door deze naamtruc. Mijn stellige gelofte nooit meer aan de ONEK mee te doen is letterlijk genomen dus niet gebroken, maar eigenlijk is het dus helaas niet gelukt...
Ondanks de teleurstelling dat er in de Apollohal geen boten maar ergometers stonden was er toch nog wat spannends te beleven: Ik ging me namelijk voor de eerste keer inwegen. Het obstakel van de maximale 75 kilo's werd met 73,1 makkelijk overwonnen, waarna het echte voorbereiden kon beginnen.
Na het warm-ergometeren nam ik nog even door hoe ik het wilde gaan doen. Niet dat dat echt geholpen heeft. De voorgenomen tijd van 6.16-6.18 om werd duidelijke redenen niet gehaald: ik trapte er niet hard genoeg voor...
De eindtijd was 6.20 was redelijk, maar niet bevredigend. Waar ik afgelopen jaar mijn frustraties op het LaGala kon wegdrinken werd er dit jaar gewoon weggekropen in een klein hoekje om de volgende dag er fris weer tegen aan te gaan. |
| 2001-11-03 | De Uni-Poly Regatta
Achten. Even wat anders dus. Het geslaagde U8-project kreeg een leuk staartje: we werden uitgenodigd om deel te nemen aan een lustrum wedstrijd tussen de universiteit en de technische hogeschool van Zürich. Deze microscopische versie van de boatrace werd opgeleukt met de aanwezigheid van een aantal buitenlandse universiteiten. In de periode voor de wedstrijd werd met enige vorm van regelmaat geprobeerd te trainen. Dit lukte helaas niet al te vaak. Mede daarom liep het toernooi niet al te soepel. Er werd geroeid volgens een boord-aan-boord afvalsysteem op de Limmath, de rivier die door Zürich loopt.
Het roeien ging in het begin van het toernooi vrij goed, maar helaas was de conditie over de gehele boot niet goed genoeg om dat vast te kunnen houden. In onze laatste race, waarbij we tegen een Italiaanse ploeg voeren, viel het na 350 van de vijfhonderd af te leggen meters uit elkaar.
Ondanks dat was het een zeer geslaagd weekend met een leuk eindfeest. Vooral het uitbrakken in de koffiehuis van het casino met een fantastisch uitzicht over het meer zal ik niet vergeten.
van slag naar boeg: Niels den Nijs, Jochem Verberne, Olaf Wit, Huite-Jan Hak, Alwin Snijders, Dries van Dongen, Bart Buil, Tijl Uytenhaak. Stuurman: Eric Nguyen |
1 2 3 van 3